แต่ทว่าบุคคลที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่แดกลับเขามาในห้องนี้จู่ๆก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดอนมาสวมกอดร่างบางจากด้านหลังในขณะที่ร่างบางกำลังนั่งคุกเข่าเก็บจานและแก้ว
"....อะไรมากอดทำไมปล่อยจะเก็บจาน"
"ขอแปปนึง"
สิ้นเสียงทุ้มร่างสูงก็กระชับแขนแกร่งกอดรัดร่างบางแน่นใบหน้านั่นของร่างสูงก็ก้มลงซบที่ไหล่ของร่างบางภายในห้องเงัยบสงัดร่างบางไม่รู้ว่าอีกคนเป็นอะไรทำไมจู่ๆถึงได้ทำแบบนี้ แต่ว่าถ้าปล่อยแบบนี้นานๆร่างบางเก็บไม่เสร็จสักทีทั้งๆที่จะรีบไปอาบน้ำนอนสบายๆแท้ๆ
"แอล"
"ทำไม...กอดหน่อยไม่ได้หรอ กูไม่ได้เจอมึงตั้งกี่เดือนวะแค่กอดแค่นี้ขอไม่ได้รึไง"
น้ำเสียงของร่างสูงที่พูดออกมาไม่บอกก็รู้ว่ากำลังน้อยใจแต่ทว่าร่างบางคงไม่ได้สังเกตมัน
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มันไม่ใช่เวลาไงตอนนี้จะเก็บจาน"
"ไว้ค่อยเก็บก็ได้ปะวะมึงรู้ตัวปะตั้งแต่มันมาจนมันกลับมึงไม่เคยสนใจกูเลย เอาแต่คุยกับมันขนาดกูลุกไปเอาเบียร์มึงก็ยังหนีออกไปคุยกับมันข้างนอก"
ร่างสูงปล่อยเอวของร่างบางให้เป็นอิสระก่อนจะเบนเข็มความสนใจใช้มือหนานั่นกระชากแขนของร่างบางอย่างแรง
"อะไรของมึง ปล่อยกู! กูเจ็บ"
ร่างบางไม่ใช่คนที่อ่อนแออะไรนิดหน่อยก็เจ็บแต่อีกคนบีบแขนของเขาแรงมากจริงๆถึงได้พูดออกไปแบบนั้นแรงมากเสียจนแขนของร่างบางนั้นขึ้นรอยแดง
"เจ็บ??? แล้วกูอ่ะมึงหรอว่ากูไม่เจ็บ"
ร่างสูงไม่ยอมผ่อนแรงที่บีบแขนแต่กลับออกแรงบีบหนักขึ้น แดเริ่มรู้สึกไม่พอใจที่แอลเริ่มไม่มีเหตุผลเพราะแดไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร ทำไมแอลที่ถึงกับตนแบบนี้นี่แอลยังเห็นตนเป็นพี่อยู่รึเปล่า
"มึงกำลังบีบแขนกูอยู่นะแอล คนที่เจ็บตอนนี้คือกู ปล่อย! ก่อนที่กูจะต่อยมึง ถ้ามึงยังไม่เลิกบ้า"
แดเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเช่นกันกับการกระทำมี่แสนเอาแต่ใจของแอลในตอนนี้
"เออ กูบ้า ถ้าอย่างงั้นก็อย่ามาถือสาคนบ้าก็แล้วกัน"
ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบางด้วยความโมโหเขาตั้งใจไว้ในตอนแรกที่จะมาที่นี่เขาอยากมาอยู่กับร่างบางอย่างสงบแต่ทำไมวันนี้ทั้งวันอีกคนเอาแต่พูดจ้อเรื่องของคนๆนั้นไม่หยุดแถมยังพามากินข้าวที่บ้านง่ายๆอีก ทีกับเขากว่าร่างบางจะยอมต้องขอแล้วขออีกตั้งกี่ครั้งถึงจะยอมให้มาอยู่ด้วยแต่กับคนอื่นแดกลับไม่ปฏิเสธสักนิด
"แอล!!! ปล่อยกู"
ร่างบางขึ้นเสียงมือตนเองกำลังถูกอีกคนฉุดกระชากไปยังที่ห้องนอนแม้จะขัดขืนฝืนแรงกระชากมันก็ยิ่งทำให้แอลนั้นออกแรงกระชากแรงขึ้นจนแดรู้สึกเหมือนแขนตัวเองกำลังจะขาดมันทั้งเจ็บและปวดร้าวไปทั้งแขน
....
ร่างสูงใช้เท้าถีบประตูห้องแล้วออกแรงเหวี่ยงร่างบางทิ้งไปบนเตียงสายตาคมจดจ้องร่างที่ล้มนอนอยู่บนเตียงราวกับสายตาของอสรพิษที่จับจ้องเหยื่อแต่ทว่าเหยื่อนั้นกลับมีท่าทีว่าไม่กลัวเขาเลยเนี่ยสิมันทำให้เขาชอบใจและได้ใจเสียมากกว่า เพราะเหยื่อที่กำลังพยศเขาตอนนี้ต้องมาเป็นลูกแมวเชื่องๆของเขาในอีกไม่ช้าแน่นอน
ร่างบางที่ถูกจ้องมาตั้งแต่เมื่อกี้ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรแม้แต่น้อยแถมยังจ้องกลับด้วยสายตาอาฆาตเป็นการดุกลายๆเสียด้วยซ้ำแต่มันคงไม่ได้ผลอะไรกับคนที่ยืนจ้องตัวเองอยู่ในตอนนี้
"ออกไป"
"ออกหรอ? ทำไมต้องไปในเมื่อคนที่ให้กูอยู่ด้วยคือมึงเองนี่"
"แต่ไม่ใช่ห้องนี้ออกไป!"
ร่างบางกดเสียงต่ำให้ดูน่าเกรงขามแต่ทว่าคนฟังกลับยกยิ้มมุมปากและขยับก้าวเข้ามาประชิดเตียงกว่าเดิมร่างสูงค่อยโน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างบางที่นั่งอยู่สองแขนแกร่งกับขายาวคลานทีละนิดๆจนกระทั่งคล่อมร่างบางในที่สุด
"แอลกูไม่เอาพรุ่งนี้กูมีงานเช้า"
"กูบอกแล้วนี่ว่ากูจะเอาวันนี้"
แม้ร่างบางจะพูดข่มด้วยเสียงเย็นแค่ไหนร่างสูงก็ตอบกละบด้วยเสียงเรียบไม่ต่างกันแต่ที่ต่างก็คงเป็นรอยยิ้มร้ายที่ปรากฏบนใบหน้าของแอลในตอนนี้
"พูดให้รู้เรื่องนะแอล กูบอกว่ากูมีงาน"
"มึงเป็นคนทำให้กูเป็นแบบนี้ก็โทษตัวเองละกันนะที่รัก"
"!!!!"
มือหนารวบข้อมือทั้งสองของร่างบางและใช้เนคไทด์ที่คอของร่างบางมัดข้อมมือเล็กนั่นเพื่อให้ตัวเองทำอะไรกับอีกคนได้สะดวกโดยที่จะถูกพยศหนักกว่าเดิมในตอนหลัง
บนเรือนร่างของร่างบางตอนนี้เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆที่ปลดกระดุมไปแล้วสองเม็ดโดยเจ้าตัวเองตั้งแต่กลับบ้าน ร่างสูงใช้สายตาคมของตัวเองมองไล่ตั้งแต่ลำคอขาวลงมายังแผ่นอกเนียนเขาอยากจะรีบกลืนกินร่างบางให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยใจจะขาดแต่ว่าถ้ารีบไปมันจะไปสนุกอะไร
การปราบม้าพยศอย่างแดมันต้องไม่ธรรมดา ร่างบางในตอนนี้ไม่สามารถดิ้นหนีพันธะได้เพราะข้อมือก็โดนมัดขาก็ถูกร่างสูงนั่งทับ
"โคตรคิดถึงเลยร่างกายของมึง ไม่ว่ากูจะเอากับใครมึงรู้ไหมไม่เคยมีใครทำให้กูลืมมึงได้เลย"
"..."
ร่างบางเม้มปากเข้าหากับแน่นในขณะที่นิ้วเรียวของร่างสูงกำลังลูบไล้สำรวจอยู่ตรงบริเวณหน้าอกของตัวเองอยู่ แอลยกยิ้มขณะที่ตัวเองกำลังใช้นิ้วเขี่ยวนเล่นกับยอดอกที่ตั้งชูเด่นออกมาผ่านเชิ้ตตัวบาง
"ตอบสนองเร็วแบบนี้ไม่ได้ทำมานานแค่ไหนกันนะ"
"ปล่อยกู"
"ไม่เอาหน่าถึงขนาดนี้แล้วกูรู้ว่ามึงก็อยาก"
"ลุกออกไป"
ร่างบางพยายามกลั้นความรู้สึกของตัวเองไปเผลอไผลปล่อยอารมณ์ให้เคลิ้มไปกับสัมผัสของร่างสูงที่ตอนนี้กำลังมอบให้กับตนมือหนาหยาบกร้านนั่นกำลังบีบคลึงหน้าอก ใช้นิ้วเรียวเขี่ยยอดอกของตัวเองเล่นอย่างสนุก
ร่าบบางได้แต่นอนนิ่งห้ามใจตนเองรอเผื่อว่าอีกคนจะยอมหยึดตามที่ตนเองบอกเพราะตอนนี้มันไม่ใช่เวลาทำอะไรแบบนี้ถ้าขืนทำตอนนี้เขาจะไปทำงานพรุ่งนี้ลำบากแน่
แต่ร่างสูงนั้นไม่คิดจะฟังเสียงห้ามของร่างบางเลยแม้แต่น้อยมิหนำซ้ำมือหยาบนั่นยังคงบีบเค้นอกของร่างบางอย่างสนุกสนานไม่ต่างกับใบหน้าของเจ้าตัวที่กำลังสนุกอยู่กับการซุกไซร้ซอกคอขาวพลางขบเม้มทำรอยตรงนั้นไปพลาง
"อึก...อย่าทำรอยนะแอล บอกว่าพรุ่งนี้มีงาน"
"ที่นี่หนาวจะตายไปก็ใส่ผ้าพันคอไปสิเขาไม่สังเกตกันหรอกแต่ถ้าสังเกตก็ดีจะได้รู้ใงมีเจ้าของแล้วโดยเฉพาะไอ้คิระนั่น"
การห้ามขอร่างบางนั้นเปรียบเสมือนน้ำมันที่ราดลงบนเปลวไฟ นอกจากร่างสูงจะไม่ฟังแล้วเขายังจัดการดูดแรงกว่าเดิมและลามวงกว้างไล่กัดเม้มลงมาจนถึงไหล่
"อึก...."
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นพยายามกลั้นเสียงจนถึงที่สุดในหัวก็ยังคงคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีต่อให้พูดอธิบายตอนนี้ว่าตนกับคิระไม่ได้มีอะไรอีกทั้งคิระเองก็แต่งงานมีครอบครัวแล้วด้วยแอลก็คงไม่ฟังและไม่เชื่ออยู่ดี
ลิ้นร้อนนั้นค่อยลากไล่ลงมาสำรวจเรือนร่างของแดอย่างช้าๆจากไหล่ลงมาหยุดที่ยอดอกเม็ดสวยและไม่นานริมฝีปากของแอลก็ครอบครองยอดอกนั้นไว้ในปากก่อนที่จะจัดการดูดและใช่ฟันขาวๆของเขาขบหยอกมันเล่นเบาๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์เจ้าของยอดอกเม็ดสวยนี้ด้วย
"อืมม...แอล"
"อย่ากลั้นก่อนที่กูจะทำแรงกว่านี้อย่าให้ต้องใช้กำลังกับมึงได้ไหม"
"ทำไมต้องฟังมึงกำลังจะขืนใจกูมึงรู้ตัวไหม"
"ปากดี"
สิ้นสุดบทสนทนามือหนาที่สำรวจอยู่ตรงเอวบางก็ยกขึ้นไปบีบที่สันกรามสวยของร่างบางอย่างแรงจนร่างบางถึงกับต้องอ้าปากออกขืนแรงไม่ไหวด้วยความเจ็บปวด
"อื้อออ"
ร่างบางครางออกมาในลำคออย่างไม่เต็มใจเมื่อถูกอีกคนประกบปากและรุกล้ำเข้ามาในปากโดยการส่งลิ้นร้อนมาต้อนเล่นกับลิ้นตนแบบไม่ทันตั้งตัวอีกทั้งยังใช้ฟันคอยขบกัดริมฝีปากของตนมันไม่ได้รู้สึกดีเหมือนที่เคยเลยสักนิดมันเจ็บไปหมด
ทั้งกาย...
..และใจ
"อึก!..อื้อออ"
ร่างสูงค่อยๆผละจูบออกจากริมฝีปากอวบตาคมจดจ้องริมฝีปากที่เลอะไปด้วยน้ำสีใสที่กำลังไหลเยิ้มออกมาจากข้างปากของคนใต้ร่างมันช่างดูยั่วยวนเมื่อบวกกับสายตาหยาดเยิ้มน้ำตาคลอไหนจะเรือนร่างที่หอบหายใจโรยรินหลังจากขาดอากาศจากรสจูบที่เขาพึ่งจะมอบให้ไปเมื่อครู่นั่น
ส่งผลให้บางอย่างในกางเกงของร่างสูงเริ่มจะตื่นตัวและปวดหนึบขึ้นมาอย่างแรงมือหนาจัดการรูดซิบกางเกงและถอดมันเหวี่ยงทิ้งไปอย่างรวดเร็วก่อนจะค่อยๆเดินเข้าขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนที่นอนหอบหายใจอยู่ตอนนี้
"อมให้หน่อยดิพี่ มันปวดจนจะแตกแล้วเพราะมึงเลยนะ"
"จะทำอะไรก็ทำจะได้จบๆสักที"
"มันฝืนมึงมากเลยหรอ ได้งั้นก็ฝืนให้ถึงที่สุดกูจะทำให้มึงเคลิ้มจนเช้าเลย!!"
การมองอย่างตัดพ้อของร่าบางยิ่งจึดฉนวนอารมณ์โกรธของแอลอย่างมากมือหนาจิกกลุ่มผมดำสนิทนั่นขึ้นมาก่อนจะจับแก่นกายของตัวเองจ่อที่ริมฝีปากอวบ
แดเหนื่อยที่จะขัดขืนเขาไม่อยากรับรู้อะไรและอยากจะให้เรื่องนี้จบๆไปสักทีระหว่างที่คิดอยู่นั้นแดก็ค่อยๆเปิดปากรับแก่นกายนั่นเขามาในปากแอลก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดที่ว่าจะกระแทกดันเข้ามารวดเดียวเขาไม่เคยคิดอยากจะทำร้ายให้อีกคนบอบช้ำเลยสักนิดแต่เพราะตอนนี้เขากำลังน้อยใจที่ทำไมแดถึงเอาแต่ปฏิเสธเขาจนกระทั่งตอนนี้แดไม่เคยคิดจะถามเขาสักนิดเลยว่าทำแบบนี้ทำไม
แอลก็แค่...กำลังเรียกร้องความสนใจอยากให้แดสนใจเขาบ้างสักนิดก็ยังดี ถ้าเกิดว่าแดสนใจเขาสักนิด...ถามเขาสักนิด เขาก็พร้อมที่จะหยุดทันทีเพราะรู้ว่าแดไม่เต็มใจแต่...มันกลับไม่เป็นแบบที่คิด
"ลิ้นน่ะพิการรึไงใช้ดิ"
"อึก...อืมม"
สิ้นคำสั่งของแอลแดก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียแก่นกายที่อยู่ด้านในปากพร้อมกับขยับใบหน้าช้าๆเป็นจังหวะร่างสูงรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูกจึงใช้แรงที่มือตอนนี้กำลังจิกผมของร่างบางอยู่ให้เข้าใกล้แก่นกายของตัวเองจนมันเข้าไปลึกเกือบจะมิด
"อ่อ...ก อุก..อื้ออ!!"
ร่างบางเปล่งเสียงออกมาประท้วงในลำคอเขารู้สึกว่ามันเข้าไปลึกจนเขาแทบจะหายใจไม่ออกและอยากจะอ้วก แอลจึงยอมร่างบางแต่โดยดี น้ำสีใสที่ออกจากปากร่างบางไหลเยิ้มตามออกมาพร้อมกับแก่นกายที่ถูกดึงออกมา
"แค่กๆ "
"แค่นี้ก็สำลักมึงคนเก่าหายไปไหนหมดวะ เวลาไม่กี่เดือนมึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง"
"แอลก็เลิกแล้วมึงก็ควรหยุดได้แล้ว แค่กๆ ถ้าการที่มึงทำแบบนี้ในวันนี้มันจะทำให้มึงหยุดและคิดได้มึงทำเลยกูยินดี"
"...."
มือหนากำหมัดแน่นก่อนจะทุบลงบนหัวเตียงอย่างแรงโดยผ่านเฉียดใบหน้าของร่างบางไปไม่ถึงคืบ แอลค่อยสูดลมหายใจเข้าช้าๆพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
"มึงจะหายไปจากกูอีกไหม ถ้ากูทำ"
"ไม่มีใครรู้อนาคต"
"มึงแม่ง!!!"
ร่างสูงขึ้นเสียงดังลั่นเกือบจะหลุดร้องไห้ออกมาให้อีกคนเห็นแต่เขาไหวตัวทันรีบเงยหน้าขึ้นด้านบนเสียก่อนแอลกำลังสับสนกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ทั้งกลัวว่าคนที่นอนอยู่ตอนนี้จะหายไปอีก กลัวว่าจะมีคนอื่นเอาคนๆนี้ไปจากตัวเองกลัวไปหมดในหัวตอนนี้มีแต่คำถามล้านแปดที่อยากจะถามแต่ถามำปแล้วมันยังไงล่ะในเมื่อตอนนี้ระหว่างพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ หวงเขาหึงเขา ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ
"มึงเคยรู้สึกอะไรกับกูไหม..."
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามที่ถามออกมายิ่งแอลไม่ยอมก้มมามองแบบนี้แดไม่รู้เลยว่าแอลกำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงถามออกมาแบบนั้น
"มึงคือน้องที่กูรักคนนึงเลยนะแอลถัามึงยังเห็นกูเป็นพี่อยู่ก็หยุดเถอะ"
"...."
เหมือนความรู้สึกทั้งหมดในหัวของแอลมันแบล็งไปหมดเหมือนหัวถูกฟาดอย่างแรงด้วยของแข็ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเป็นได้แค่น้องของคนๆนี้อย่างงั้นหรอ พี่น้องมันเอากันได้หรอวะแต่แล้วคำพูดของร่างบางเมื่อครู่ก็ทำให้แอลคิดบางอย่างได้
ถ้ายังเห็นเป็นพี่ก็อย่าทำ
ถ้างั้นถ้าเกิดว่าเขา...
ไม่เห็นว่าอีกคนเป็นพี่...
เขาก็ทำอะไรก็ได้สินะ
แอลปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเล็กของแดและถอดมันออกอย่างง่ายๆทำให้ร่างบางตกใจที่แอลทำเช่นนั้น
"มึง...จะทำต่อหรอ"
"ใช่ เพราะมึงไม่ใช่พี่กู จำไว้แด มึงไม่ใช่พี่กู"
"...."
สั้นคำพูดประโยคนั้นแอลก็จับขาของแดแยกออกและจ่อแก่นกายสอดเข้สช่องทางด้านหลังของแดอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการเบิกทางให้แต่อย่างใด ร่างบางรีบกัดริมฝีปากเพื่อระบายความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว
แก่นกายที่ใหญ่และร้อนดันเข้าไปในช่องทางกะทันหันนั้นทำให้แดเกร็งและตอดรัดจนแอลขยับแก่นกายได้ยากแต่ด้วยกำลังของแอลในตอนนี้ใช่ว่าจะขยับไม่ได้เขาฝืนที่จะขยับสะโพกทั้งๆแบบนั้น
ร่างบางที่เพัยงแค่กัดปากจนเลือดก็ยังไม่สามารถระบายความเจ็บปวดได้หมดแขนเรียวที่ถูกออกแรงทุบหัวเตียงจนดังเพื่อต้องการจะบอกให้อีกคนหยุดก่อน
"ทนเอาหน่อยกูไม่หยุดหรอกนะ"
"อึก...อ๊าาๆ อ๊าาส์ แอลมันเจ็บ กูเจ็บ!!!"
แอลไม่ฟังเสียงห้ามของแดเลยแม้แต่น้อยเขาแค่อยากให้ร่างบางรับรู้ว่าเขาไม่เคยมองแดเป็นพี่เลยสักครั้งแต่แดไม่เคยรู้สึกถึงมันเสียทีและเอาแต่คิดว่าที่ผ่านมามันก็แค่วันไนท์แสตน
"อ๊าาๆ อื้อออ"
เสียงครางของแดเริ่มดังขึ้นเมื่อแอลกระทำแรงขึ้นและเร่งจังหวะหนักขึ้นอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน ก่อนหน้านี้ที่เคยทำกันแม้จะไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแตาแอลไม่เคยทำแบบนี้กับแด
แอลทำกับแดแบบอ่อนโยนมาตลอดและทุกครั้งที่มีอะไรกันแต่ครั้งนี้
มันต่างออกไปมันรุนแรง
เจ็บ
ทั้งกาย...
และใจ
น่ำสีใสค่อยๆไหลรินออกจากหางตาของร่างบางอย่างห้ามไม่ได้มันเจ็บจนร้องครางออกมาไม่เป็นภาษามันไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิดแต่อีกฝ่ายเอาแต่กระแทกเข้ามาไม่ยั้งจนจุกไปหมด
"อ๊าา~ อื้ออ..ฮึก ..อ่าส์"
ร่างบางครางออกมาปนสะอื้นระงมไปทั่วห้องเคล้าคลอไปกับเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะที่เร่งและเน้นจนเตียงของทั้งในตอนนี้เองก็สั่นอย่างแรงไม่ต่างกัน
"พี่..ซี๊ดดส์"
"อื้ออ อ่าส์ อ๊าๆๆ อ่าส์"
แอลจับเอวบางแน่นเพื่อไม่ให้ร่างบางบิดตัวหนีเขาก่อนที่แอลจะเริ่มกระแทกแก่นกายเข้าช่องทางของแดด้วยความรุนแรงเขาไม่อาจห้ามใจตัวเองได้แล้วในตอนนี้แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เต็มใจแต่ด้วยตัณหาและความอยากที่ร้องหาสัมผัสนี้ ร่างกายนี้มาตลอดมันหยุดไม่ได้
"อ่าาส์...พี่ ทนนะมึงกูไม่ไหว"
"อึก...ฮึก..! อ๊าๆๆๆ อื้อออ"
ช่วงเวลาแห่งความสุขของแอลที่เล่รกับร่างกายของแดแต่กลับเป็นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ของแดที่เจ็บปวดถึงขีดสุดเช่นกัน
แต่...
ก็เพียงชั่วอึดใจ
"อืม...พี่จะซี๊ดส์..แตกแล้ว"
"อ๊าๆๆส์ อ่าส์ อื้อออ"
แดส่งเสียงครางอย่างไม่อายแม้จะเจ็บปวดแต่ในที่สุดมันก็กำลังจะสิ้นสุดลงแล้วในตอนนี้ในหัวของแดตอนนี้ปวดจนแทบจะระเบิดผิดกับแอลที่เอาแต่กระแทกแก่นกายเข้ามาไม่หยุดแม้ปากจะบอกว่าใกล้จะเสร็จ
"อาาาาส์"
"อื้ออ...แฮ่กๆ .."
ร่างสูงปาดเหงื่อบนใบหน้าตัวเองในขณะที่แก่นกายใหญ่กำลังกระตุกอยู่ด้านในช่องทางพร้อมกับปล่อยน้ำรักสีขุ่น
แดเองก็นอนหอบหายใจโรยรินอย่างเหนื่อยอ่อนและรู้สึกโล่งที่ความเจ็บมันสิ้นสุดเสียที
ร่างสูงค่อยๆถอนแก่นกายของตัวเองออกจากช่องทางของร่างบางโดยที่มีน้ำรักของตัวเองไหลย้อนตามออกมาไม่น้อยเลยที่เดียว
เมื่อสิ่งแปลกออกจากร่างกายร่างบางก็รู้สึกราวกับหลุดออกจากขุมนรกที่ต้องทนนับหลายชม.ก่อนหน้านี้แดไม่พูดอะไรและรีบตะแคงหันหลังหนีแอลทันทีไม่แม้แต่จะมองหน้าของแอลสักนิด
"..."
"..."
ความเงียบเขาปกคลุมแอลเหมือนจะได้สติจึงแกะมัดที่จ้อมือของแดออกและเดินออกจากห้องไปทันที
...............................................................................
ขอบคุณที่สนับสนุนนะคะ
อย่าลืมกลับไปให้กำลังใจทั้ง แอล และก็ แด
ต่อด้วยนะคะ
(เครดิตตามภาพนะคะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น